'Laten we over onze schaduw heen springen’

Het stond met grote schuine krijtletters op het bord. Lange halen, bolle lussen, precies zoals het moest, wist Belle. Haar lukte dat nooit; Belle had hanenpoten, zei de juf. En ze schreef de e meestal verkeerd om. Maar dat gaf niet, want Belle was anders dan ieder ander op deze wereld. Belle was speciaal. Haar hersens hadden een bijzonderheid in zich. Zo zei mama het tenminste. ‘Jij moet gewoon wat langer nadenken Belle’, zei ze dan. ‘Maar dat geeft helemaal niets.’ De kinderen uit haar klas vonden dat het wel wat gaf. Gekke Belle noemden ze haar.
Belle hield van de juf. Ze zag er zo zacht uit, bijna als fluweel, en als ze sprak was het net alsof er een vogeltje aan het zingen was. ‘Laten we over onze schaduw heen springen’, las ze de woorden hardop. Juf had vaker van die dingen. Dan schreef ze iets op waar iedereen over moest nadenken. Later, soms wel een week nadien, liet ze de woorden opnieuw zien en vertelde ze over de betekenis ervan. Vorig jaar had ze ‘Eén man kan de geschiedenis maken’ op het bord geschreven. Dat ging over Hitler en hoe hij de geschiedenis had gemaakt. Belle wist het nog, want daar had ze goed over nagedacht. Die man was gek, net als zij. Maar hij had wel iets belangrijks gedaan: hij had de geschiedenis gemaakt. Dat wilde Belle ook wel.
Met haar vinger onderstreepte juf de woorden op het bord. ‘Denk hier maar eens over na’, zei ze. En toen: ‘wie over zijn eigen schaduw kan springen is bijzonder knap’. Belle was verrukt. Ze begon helemaal te gloeien. Stel dat het haar zou lukken. Dan zou ze bijzonder knap zijn! Bijzonder knap en niet bijzonder gek. Ze balde haar handen tot vuisten en beloofde zichzelf om over haar eigen schaduw te springen.

                                                                                     *

Over je eigen schaduw springen, was niet zomaar iets. Belle had het geprobeerd, geprobeerd en geprobeerd, maar het was niet gelukt. En als iets niet lukte, dan moest je er over nadenken. Soms wel een week – zoals nu.  Je kon over de schaduw van andere dingen en mensen springen, maar dat telde niet. Dus moest het anders. Mama zei laatst dat je problemen beter in stukjes kunt zagen, dat maakt het gemakkelijker. En dat was precies wat Belle ging doen. Een klein stukje van haar schaduw leek haar voldoende om juf te kunnen verrassen. Ze zou bijzonder knap zijn. Misschien zou ze zelfs de geschiedenis een beetje kunnen maken, net als Hitler. Met een ruk trok ze de band om haar arm strak; dat had ze van tv. Ze kneep haar ogen dicht en met een gelukzalige glimlach zette ze de kettingzaag in haar onderarm.  


© Ellen de Ruiter. Augustus 2012
Welingelichte Kringen schreef een wedstrijd uit met de opdracht: verwerk de volgende zin in je verhaal 'Laten we over onze schaduw springen'.